Querido introduceert in 1955 het begrip integrale geneeskunde. Hij definieert dit als: "een geneeskunde die poogt het beeld van de zieke mens, dat aanvankelijk in fragmenten uiteenvalt weer samen te voegen, teneinde de vraag te kunnen beantwoorden of en in hoeverre het geïntegreerde beeld tot andere vraagstellingen en andere mogelijkheden van beantwoording kan leiden dan de beschouwingen van de onderdelen zou doen verwachten." Zodoende kan gesteld worden dat Querido voortgaat in de traditie van Cartesiaans denken.

De tegenwoordige geneeskunde denkt in categorieën van oorzaak en gevolg en stort zich vervolgens op de genezing of verlichting van de uitwerkingen van dit gevolg. Hierdoor wordt het inzicht belemmerd, dat afzonderlijke oorzaken niet altijd afzonderlijke, daaraan gekoppelde uitwerkingen hebben. Monocausale verklaringen voor het ontstaan en de ontwikkeling van ziekten schieten tekort. Elk ziek-zijn, ook de meest eenvoudige infectieziekte wordt door een veelheid van factoren bepaald. Deze multifactoriële visie leidt ertoe dat de medische praktijk het omgaan met ziekte en zieken moeten herzien. De reductionistische benadering van ziek zijn en gezond zijn lijkt vast te lopen, juist omdat er te weinig zicht is op de hele mens, geplaatst in zijn leefsituatie.

In de moderne geneeskunde, maar ook in brede lagen van de maatschappij tekent zich nationaal en internationaal een nieuwe manier van denken af. Het is een wijze van denken, die begrippen als samenhang, proces, harmonisatie, evenwicht, wisselwerking en ontwikkeling centraal stelt. Steeds meer word de mens gezien als een compleet wezen, met gevoelens, een lijf, sociale relaties, hobby's, buren, werk, afhankelijk van het milieu en bezig met zingeving. Stoornissen in de gezondheid worden opgevat als uiting van verstoring van het evenwicht van het geheel. Integrale geneeskunde sluit aan bij dit nieuwe denken dat zowel onder de bevolking als binnen de beroepsgroep gloort. Integrale geneeskunde wil gezond-zijn en ziek-zijn weer terugplaatsen in de context van het bestaan.

Bij een dergelijke benadering gaat het om een beschouwing van de mens, die uitgaat van de mens zelf en niet van een of ander vergelijkingsobject buiten de wereld van de mensen. Integrale geneeskunde is het resultaat van een integratie van verschillende delen tot een geheel, waarbij het geheel meer is dan de optelsom van de delen.